10. Anatolian
Zwany także owczarkiem anatolijskim. Jest to duży pies górski, wyhodowany w Anatolii, w Turcji z myślą o pilnowaniu owiec. Uważa się, że anatolian posiada największą siłę zgryzu spośród wszystkich domowych ras psów na świecie. A więc jest to duży i bardzo silny pies.
W kłębie może mierzyć nawet 90 cm, a jeśli chodzi o wagę to może ona dochodzić do 70 kg. Do rozmiarów i siły dodajmy jeszcze charakter anatoliana, który nie należy do najspokojniejszych. Są to psy niezależne i mocno przywiązane do terytorium. Przy próbie jego naruszenia lub w obliczy zagrożenia mogą być agresywne.
Są trudne w szkoleniu, a brak odpowiedniej tresury niemal na pewno doprowadzi do tego, że dorosły pies będzie nie tylko duży i silny, ale co gorsza agresywny. Niemniej właściwie przeprowadzone szkolenie sprawi, że pies będzie wierny właścicielowi, posłuszny i zrównoważony.
9. Mastif tybetański
Mastif tybetański uznawany jest za jedną z najstarszych ras psów na świecie, będącą przodkiem wielu innych dużych ras. Pierwotnie psy te były używane do ochrony klasztorów i mnichów buddyjskich w Tybecie przed zwierzętami, takimi jak niedźwiedzie, wilki a nawet pantery śnieżne.
Największe osobniki osiągają wysokość do 70 cm i wagę około 70 kg. Ze względu na charakterystyczne okrągłe łaty nad oczami ludność Tybetu wierzyła, że jest to dodatkowa para oczu, które obserwowały otoczenie podczas snu.
Mastif tybetański jest wyjątkowo odporna na niekorzystne warunki atmosferyczne. W Tybecie, gdzie pierwotnie występował, wysokość dochodzi do 5000 m n.p.m. przez co w powietrzu jest znacznie mniej tlenu, niż w innych częściach świata. Ma to odzwierciedlenie w anatomii psa. Większy poziom hemoglobiny niż u ras żyjących na nizinach, mastif jest w stanie uniknąć niedotlenienia.
8. Leonberger
Pies górski wyhodowany w Niemczech w XIX wieku, który swoją nazwę zawdzięcza miastu Leonberg naNiemiec. Jest to ogromny, silny i dobrze umięśniony pies, którego łapy posiadają wyjątkową cechę – błonę pławną. Dzięki niej leonberger świetnie radzi sobie w wodzie i jest dobrym pływakiem.
Pierwotnie wykorzystywany był jako pies obrony i pasterski, a obecnie świetnie sprawdza się w roli psa towarzyskiego, ale także jako pies ratowniczy. Z powodzeniem bierze udział w akcjach ratunkowych po zejściu lawin, a jego umiejętności pływackie są nieocenione w ratowaniu tonących osób.
Największe osobniki dorastają do 80 cm w kłębie i mogą ważyć nawet 70 kg. Posiadają gęstą sierść, mocarny grzbiet i muskularne kończyny. Leonbergery są inteligentne i towarzyskie, ale bywają ospałe i leniwe. Nie ma skłonności do agresji, jest bardzo posłuszny i źle znosi samotność. Jednym słowem idealny pies towarzysz.
7. Owczarek kaukaski
Masywny i mocno umięśniony owczarek kaukaski został wyhodowany około 1920 roku w górach Kaukaz, na terenie dawnego Związku Radzieckiego. Historycznie rasa ta, bardzo mocno związana jest z Gruzją, gdzie występowała w największej liczebności a hodowane tam osobniki był najbliższe oryginałowi, największe i najsilniejsze.
Pierwotnie służył przede wszystkim jako pies do pilnowania owiec przed drapieżnikami oraz złodziejami. Owczarki kaukaskie są w stanie odstraszyć wilki, szakale, a nawet niedźwiedzie.
W okresie zimnej wojny psy tej rasy służyły w wojsku i milicji. Z ciekawostek warto wspomnieć, że wykorzystywano je m.in. do patrolowania obszarów wzdłuż muru berlińskiego.
Masywne rozmiary tych owczarków potwierdzają liczby. Samce mogą mierzyć nawet 75 cm w kłębie i ważyć do 100 kg. Nie dość, że owczarki kaukaskie są duże i masywne, to jeszcze mogą wykazywać dużą agresję. Są bardzo stanowcze, nieufne wobec obcych, czujne i mocno przywiązane do swojego terytorium.
Na jego obszarze, w ogóle nie tolerują obcych, czyli wchodząc na terytorium owczarka kaukaskiego ryzykujesz pogryzienie, podrapanie i poturbowanie.
Nieumiejętna hodowla może spowodować, że psy te staną się groźne dla obcych osób. M.in. dlatego do ich posiadania wymagane jest specjalne zezwolenie, podobnie jak w przypadku innych zwierząt niebezpiecznych takich jak niektóre pająki czy węże.
6. Mastif południowoafrykański
Rasa wyhodowana w RPA jako pies obronny i towarzysz polowań na lamparty oraz pawiany. Rolnicy chętnie wykorzystywali je do ochrony swoich gospodarstw oraz domów. Z kolei myśliwi cenili siłę i waleczności psów, zabierając je na polowania.
Mastif południowoafrykański jest w stanie zabić lamparta, jednak zdarzają się też odwrotne przypadki. W RPA zaginięcie psa w wielu przypadkach może oznaczać to, że w okolicy kręci się właśnie lampart.
Jest to duży pies o dobrze rozwiniętej muskulaturze, dużej sile i odwadze. Nawet w sytuacjach zagrożenia jest nieustraszony, zawsze kroczy pewnie i dumnie. Wobec obcych osób i zwierząt może być agresywny, choć wiele zależy od wychowania.
W wielu krajach obowiązuje zakaz przywożenia i posiadania psów tej rasy, bądź jest ona określana jako szczególnie niebezpieczna. W takich przypadkach właściciel musi spełnić konkretne wymagań np. zarejestrować psa, wykupić specjalne ubezpieczenie czy konieczność prowadzenia psa zawsze na smyczy i w kagańcu.
5. Bernardyn
Jedna z bardziej rozpoznawalnych ras. Popularność przyniosła mu seria amerykańskich filmów familijnych “Beethoven”, gdzie tytułowym bohaterem jest właśnie bernardyn. Charakterystycznym wyposażeniem bernardynów jest baryłka, uwiązana pod brodą. Zazwyczaj znajduje się w niej alkohol, służący do rozgrzania odnalezionych turystów.
Psy tej rasy są bardzo inteligentne oraz posiadają doskonały zmysł orientacji. W związku z tym od dawna towarzyszą ratownikom górskim w akcjach poszukiwawczych, a nawet same przeprowadzają takie akcje. Najbardziej doświadczone bernardyny wykonywały patrole samodzielnie, bez udziału ludzi.
Grupa złożona z 3-4 psów potrafi odkopać człowieka zasypanego przez lawinę, ogrzać go swoim ciałem, ocucić poprzez lizanie po twarzy czy zapewnić niewielką dawkę rozgrzewającego alkoholu.
Bernardyny są wysokie i umięśnione przez co osiągają dużą masę. Pies mierzący 90 cm w kłębie może ważyć nawet 100 kg. Bernardyny są łagodne i wierne, słyną z tolerancji wobec dzieci i innych zwierząt. Jednak wobec obcych mogą być nieufne, jeśli poczują, że ich właścicielowi zagraża niebezpieczeństwo, stają w jego obronie.
4. Doberman
Doberman to duży pies o dostojnym i eleganckim wyglądzie. Jest mocno umięśniony, silny i szybki co czyni z niego idealnego psa do obrony. Posiada impulsywna naturę i mocny charakter, co stanowi duże wyzwanie podczas wychowywania.
Niemniej, dobrze wychowany doberman jest bardzo czuły i opiekuńczy, przywiązuje się do właściciela oraz jego rodziny. Doskonale nadaje się do pracy w służbach mundurowych, w szczególności w policji.
Jest silny, dostojny i uparty, a przy tym posłuszny. Dzięki tym cechom zyskał słynny przydomek – “pies żandarm”. Wykonuje takie zadania służbowe ak patrolowanie i tropienie, ale także pościg za uciekającym i ochrona właściciela.
Można je spotkać w służbach granicznych, gdzie w razie próby nielegalnego przekroczenia granicy są w stanie zatrzymać podejrzanych. Poza tym sprawdzają się doskonale jako ochrona dla funkcjonariusza.
Doberman dorasta do 75 cm w kłębie a jego waga mieści się w granicach 40-50g kg. Ma gładką , krótką sierść, najczęściej brązową bądź czarną z rdzawymi podpaleniami.
3. Wilczarz irlandzki
Rasa zaliczana do chartów, psów myśliwskich. Choć jej początki sięgają ponad 3000 lat wstecz, to współczesna wersja została wyhodowana w Irlandii, w XIX wieku. Jak wszystkie charty, był używany podczas polowań. Zasłynął także jako pies obronny, wyspecjalizowany w obronie przed wilkami.
Charakterystyczną cechą chartów jest aerodynamiczna sylwetka, pozwalająca na pościg za zwierzyną. Osiąga wysokość do 90 cm w kłębie i wagę do 55 kg. Pomimo imponujących rozmiarów wilczarz irlandzki jest zgrabny, szybki i dostojny.
Szczeniak wilczarza irlandzkiego może kosztować nawet 7500 zł. Co ciekawe do zakupu tego, bądź jakiegokolwiek innego charta wymagane jest zezwolenie starosty powiatowego. Warto też pamiętać, że polowanie z udziałem chartów jest w Polsce całkowicie zabronione.
I. Batalion Gwardii Irlandzkiej zdecydował się zatrudnić wilczarza w charakterze maskotki batalionu. Do jego obowiązków należy uświetlanie uroczystości oraz wizyty w szpitalach i sierocińcach.
2. Mastif angielski
Jedna z najstarszych ras psów, w Anglii pojawiła się ponad 2000 lat temu. Ze względu na swoje rozmiary mastify angielskie od samego początku wykorzystywane były jako zwierzęta bojowe. Rzymianie organizowali nawet walki w amfiteatrach, podczas których przeciwnikami tych psów były lwy, tygrysy i inne dzikie zwierzęta.
Pomimo imponujących rozmiarów rasa ta, znana jest z łagodnego usposobienia i posłuszeństwa. Muskularna budowa łączy się z cierpliwością i oddaniem wobec właścicieli. Jednak w stosunku do obcych może być agresywny i wykazywać cechy psa obronnego.
Największą wagą, jaką kiedykolwiek zarejestrowano u psa było 155,6 kg. Był to mastif angielski o imieniu Zorba. Rekordową wagę osiągnął w 1989 roku, w wieku 7 lat. Co więcej uznaje się go za najdłuższego psa na świecie. Licząc od czubka głowy do ogona miał bagatela 2,5 m długości.
Po 2000 roku trudniej jest mierzyć psie rekordy, ponieważ wstrzymano przyjmowanie zgłoszeń do Księgi Rekordów Guinnessa dotyczących zwierząt domowych.
1. Dog niemiecki
O ile mastif angielski jest najcięższym psem na świecie, tak dog niemiecki osiąga największe rozmiary. To właśnie do tej rasy należy oficjalny rekord świata jeśli chodzi o wysokość. Rekordzista wabił się Zeus i został wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa.
Mając prawie 112 cm (dokładnie 111,8 cm) osiągał wielkość przeciętnego osła, a stając na tylnych łapach wznosił się na 2,26m, czyli niewiele mniej niż najwyższy człowiek świata.
Choć nie był najcięższym psem, to i tak ważył swoje, imponujące 70 kg. Przy takich rozmiarach pochłaniał ogromną ilość karmy, dziennie około 15 kg. Co i tak wygląda bardzo blado przy poprzednim rekordziście, również dogu niemieckim – Wielkim George’u.
Choć był niecałe 3 cm niższy, niż Zeus to ważył znacznie więcej, bo aż 111 kg. Był też wielkim żarłokiem, dziennie do zaspokojenia apetytu potrzebował nawet 50 kg karmy. A więc był też prawdopodobnie najdroższym w utrzymaniu psem na świecie.
Pewnego razu, podczas podróży samolotem nie zmieścił się do luku bagażowego, przez co załoga musiała umieścić go w strefie dla pasażerów. Zajmował 3 miejsce i był niemałą atrakcją dla podróżnych.